“Wat we van ukkepukken kunnen leren”
Op bezoek bij een IKC blijf ik hangen bij de peuters.
Deze zomerse oktoberdag staan de schuifdeuren van het speellokaal naar het buitenplein wijd open. Kinderen (2-4 jr) huppelen van binnen naar buiten en genieten van hun moment vrij spelen.
Onbewust schenken ze mij en hun leid(st)ers een serie waardevolle blueprints.
Een impressie
Op de hoek van de zandbak zit een jongetje te timmeren op grote spijkers in een stuk hout. Hij draagt een veiligheidshelm en achter zijn broekriem steken een schroevendraaier, een nijptang en een meetlat. Hij vat zijn werk serieus op. Hij is “maakmeneer” en bouwt aan een huis. Net zoals in het echt maakmeneren zijn nieuwe huis doen herrijzen. Zijn helm mag ‘s middags mee naar huis. Die moet ’s nachts onder zijn bed. Net als bij een echte maakmeneer: “die me dat zelf heeft verteld“.
Verder op het plein spot ik een bruidspaar. Een jongen en een meisje; allebei gekleed in een prachtige witte jurk. Compleet met sluiter. Madeliefjes en paardenbloemen vormen hun boeketjes. “We LOPEN te trouwen” straalt het meisje me tegemoet. Ik dacht even haar niet goed te hebben verstaan Lopen te trouwen? Maar het klopt. Trots met de neuzen in de lucht paradeert het stel hand in hand.
Een jochie (dat met zijn voeten niet bij de pedalen komt) bestuurt als een volleerde wielrenner een grote driewieler. Hij belt en roept in een voor mij volkomen onverstaanbare peutertaal. Als ik te dicht bij kom, gebaart hij streng. Zie ik niet dat ik in de weg loop?
Bij de schuifdeur tuurt een aarzelend meisje naar haar goudkleurige sneakers. Duidelijk een bijna kleuter gezien haar sterke verbaliteit. Ze heeft een dilemma…..of ze blijft binnen tekenen of ze haakt aan in de zandbak, haar spiksplinternieuwe schoenen wil ze namelijk niet vies maken. Een vriendje dat haar toch echt niet kan missen, draagt de oplossing aan en troont haar mee naar de verkleedkist; waar een paar mooie dameshakken de oplossing bieden. Ondanks bungelende snottebellen geeft ze hem een dankbare klapzoen en biedt hem een hap uit haar appel aan.
Binnen is mevrouw de gynaecoloog druk. Op tafel ligt een hoogzwangere vrouw met een pop onder haar jurk die moet bevallen. Streng commandeert ze haar assisterende verpleger. Ze is goed op de hoogte, want recent gepromoveerd tot de grote zus van haar nieuwe broertje. Op het “wachtkamerbankje” staren de twee hoogzwangere jongetjes (een lekker loensend ondanks zijn opgeplakte oog) met beren onder hun trui haar respectvol aan.
Oorverdovend Max Verstappen geluid klinkt vanuit een verre hoek. Op de grond met een echt racestuur in zijn hand zie een driejarige die zich voorstelt als 007. Hij bestuurt zijn Aston Martin DB5. “Hij speelt niet met speelgoed autootjes”, lacht de leidster. Hevig knikkend beaamt 007 zelf: “ik heb grote broers, alles over auto’s weet ik dus”
