“Dromen in beton”, een schoolvoorbeeld van museale waarden
Co-creatie van een basisschool op Kanaleneiland en het Centraal Museum
Nu de musea hun deuren voorzichtig openen, willen we hun educatieve kracht in de spotlights zetten.
Een uniek “schoolvoorbeeld’ van museale waarden.
Wat betekent het als het grootste museum in de stad een tentoonstelling neerzet over JOUW (kracht)wijk? Wij grepen deze kans met beide handen aan. Een impressie van een MUSEUM IN SCHOOL.
Bron bovenstaande foto’s: Centraal Museum Utrecht & div. sociale media
Een tentoonstelling over ONZE wijk
Als kansen samenvallen
Exact 1 jaar terug werd onze* basisschool op Kanaleneiland uitgenodigd door het Centraal Museum voor een bezoek aan de tentoonstelling “Dromen in beton”. Een tentoonstelling over het ontstaan van Kanaleneiland. Onze interesse was meteen gewekt. Hoe mooi een tentoonstelling over de wijk van onze kinderen. Al snel kwam de gedachte van een eigen museum in school. Ook passend bij het nieuwe schoolprofiel: Ondernemend Leren. Daarbij: vanuit de Kinderraad en de ouders kwam de vraag om meer culturele activiteiten en uitstapjes te implementeren in ons educatieve programma: “We willen vaker naar een museum.” Een moment van onderwijskansen.
Dromen in beton
De voorstelling was geschikt voor de kinderen van de bovenbouw units. Voor hen lag, langs de kerndoelen van het primair onderwijs, een volledig lesprogramma klaar. We bespraken met de medewerkers van het Centraal Museum om ook de vertaalslag te maken naar de groepen 1 t&m 4. Om zo te kunnen werken naar een “School Museum”. Ze schoten enthousiast te hulp: “Daar hebben wij draaiboeken voor!” Een vervolgafspraak om ons team middels een workshop bij de hand te nemen werd vlot gemaakt.
Van workshop naar School Museum.
Ondersteund door materiaal en formats vanuit het Centraal Museum ging de educator met het team aan de slag. Gekozen werd om vanuit de diverse disciplines (tentoonstelling, winkel, restaurant, kenniscentrum) en rollen (“wie werkt er in het museum; suppoost, rondleider, conservator etc.) ons museum vorm te geven. De bovenbouw sloot aan bij ‘Dromen in Beton’. De overige units werkten vanuit thema’s die al gepland stonden. Vanuit thema’s gezondheid en klokkijken kozen zij hun museumbezoek. Zo ontstond er een schoolmuseum met verschillende tentoonstellingen: ”Meester, precies zoals het Centraal Museum zelf.”
Werkspirit
Het museumproject bracht positieve bedrijvigheid in school. Iedereen sprak er over; kinderen, collega’s en ouders. Door de kinderen verantwoordelijkheden en ruimte te geven, zaten ze op het puntje van hun stoel. Ze vertelden opgewekt over hun activiteiten en kwamen spontaan de directiekamer in om verslag te doen of ons mee te tronen: ”Juf Conny, Juf Simone dit moet je ècht zien”. Dagelijks ontdekten we nieuwe kunstwerken: infograhics, producties van klei, draad en verf, zelfs koekoeksklokken sierden de wand. In het “Gezondheidsmuseum” van de kleuters kwamen we niet weg zonder een medisch onderzoek te ondergaan. Wat werkten de kleuters graag en ijverig in hun ziekenhuis, huisartsenpraktijk, apotheek en voedingscentrum. Er werd geteld, gemeten en genoteerd. Voor je het wist, en dankbaar voor een goede weerstand, stak een van de hen een thermometer in onze mond: ”Als je 39 hebt, ben je ziek.” Niet alleen kennis (en met name de woordenschat) werd vergroot. Sparren, samenwerken, doorzetten, falen en weer opnieuw beginnen; allerhande leerzame processen, waarin talenten werden ontdekt van kunstenaars, redenaars, organisatoren, leiders en poëten. Onze kinderen bleken creatieve en initiatiefrijke ondernemers. Hun ouders: trots!
* verslag vanuit interimopdracht
Onderwijs maken & onderwijs vieren
Samen in de wijk
Samen onderwijssucces vieren
Op de dag van opening heerste een gezonde spanning. De kinderen kwamen in hun mooiste kleren naar school. De concentratie bij lezen en rekenen viel tegen. Er moest nog zoveel worden gefikst: het lint bij de ingang, zodat nieuwsgierige ouders niet voor openingstijd naar binnen konden; de kapstokken bij de garderobes, de bordjes die verwezen naar uitgangen en toilet.
IJverig gingen de kinderen in de weer voor de laatste puntjes op de i. De rij dringende ouders voor het rood-witte lint bij ingang, deed ze stralen. Wat een opkomst! Vol trots knipten de gastvrouwen het lint door: het Centrale School Museum werd officieel geopend.
Vertellen, vragen stellen, bewonderen
Het was een bruisende middag. Kinderen wisten precies wat ze wilden vertellen en wat ze wilden laten zien. Ouders hadden zo’n toegewijde aandacht, daar droomt een “echt” museum van. Van toegangskaartje tot kunstwerk hadden teamleden en kinderen samen nagedacht over inhoud en verwerking. De kracht van dit project bleek ook inderdaad sterk te liggen bij de taalontwikkeling. Groep 6 sprak met een heerlijk arrogantie over “utopie” en “dystopie” bij het vertellen over hun visualisaties over “Dromen in Beton”.
Verrijking door de eigen cultuur in de Krachtwijk
Een museum over de wijk waar de kinderen wonen, leren en spelen. Een wijk die niet altijd positief bekend staat. Hoe onterecht bleek uit dit project! Kanaleneiland alias het Rozeneiland heeft een rijke geschiedenis. De bewoners hadden en hebben toekomstdromen. De ouderpopulatie van school brengt een bijzondere cultuur in de wijk en in school. Een cultuur van vriendelijkheid, hulpvaardigheid en gastvrijheid. Deze kenmerken werden deze middag extra zichtbaar maar vooral voelbaar. Niet alleen door de Arabische patronen die we terugzagen in de kunstwerken van de kinderen, vooral door alle oprechte betrokkenheid van onze kinderen en ouders. Het museum was ván en vóór ons samen. Een middag vol GOUDEN MOMENTEN.
